Rozdział pierwszy - Przygodę czas zacząć!

Promienie słoneczne przedostawały się przez małe szczeliny żaluzji rzucając światło na łóżko młodej dziewczyny. Nastolatka wydała z siebie zrezygnowany jęk przepełniony frustracją z powodu przerwania zasłużonego snu. Zasłoniła twarz jasnoniebieską poduszką dając do zrozumienia światu, aby wyłączył słońce. W końcu przewróciła się na drugi bok. Wtuliła się w wygodną pościel z małymi Rapidashami i całkowicie oddała się ulubionej czynności. 

Wszystko wydawało się idealne do momentu głośnego miauczenia wydawanego przez budzik w kształcie Meowtha. Oznajmił on, że zbliżała się godzina siódma. Dziewczyna niczym oparzona spadła z łóżka z wielkim hukiem lądując na podłodze. Natychmiast wyłączyła przeraźliwe arie starego kocura naciskając wyłącznik w budziku.

- Dzisiaj zaczynam własną przygodę! - przypomniała sobie nastolatka szybko podnosząc się z ziemi. - Zostanę mistrzynią Pokemon. - wyszeptała do samej siebie z wielkim uśmiechem na twarzy. 

Alexandra pobiegła szybko do łazienki z przygotowanym wcześniej ubraniem w celu codziennej toaletki. Głośny trzask zamykanych drzwi wyrwał z błogiego snu ojca przyszłej trenerki przypominając mu o ważnym dniu dla córki. 

Najciszej jak potrafił wstał z łóżka, aby nie zbudzić ukochanej. Zamierzał zrobić idealne śniadanie dla najważniejszych kobiet w swoim życiu. Ciche szmery nie uszły uwadze małemu, żółtemu stworzonku, który był w stanie rozpoznać chód trenera po wielu latach wspólnych przygód.

Pikachu z radosnym nastawieniem pobiegł do kuchni w nadziei na zjedzenie smacznych przekąsek. Widząc swojego trenera wdrapał się na jego ramię w celu podglądnięcia smakołyków jakich przygotowuje. Mężczyzna posłał stworkowi przyjazny uśmiech ciesząc się z jego towarzystwa.

Ash Ketchum miał dzisiaj wyśmienity humor. Jego jedyna, ukochana córka zaczynała własną przygodę po regionie Kanto w celu zdobywania odznak. Mężczyźnie przypomniały się wszystkie niezwykłe rzeczy jakie przytrafiły się mu, kiedy w młodości podróżował z przyjaciółmi oraz złapanymi stworkami. Rozpierała go ogromna duma. Nigdy nie zapomni o własnych podróżach. Są one cząstką jego życia.

Z zamyśleń wyrwał go zapach przypalających się naleśników oraz piszczenie żółtego towarzysza do ucha. Mężczyzna w ostatniej chwili zareagował na wysyłane sygnały od podopiecznego. Wyłączył kuchenkę. Położył na stole lekko przypalone naleśniki posmarowane dżemem truskawkowym oraz bitą śmietaną. Obok talerza postawił żółty kubek z parującą, gorącą czekoladą.

- Nie sądziłem, że gotowanie jest takie trudne. - wyznał.

- Nie wiedziałam, że z Ciebie jest taki profesjonalny kucharz. - zauważyła kobieta z pięknymi kasztanowymi włosami. - Postarałeś się.

Ash uśmiechnął się uwodzicielsko w stronę żony.

- Tak, skarbie. - oznajmił. - Czasami potrafię przyrządzić przepyszne naleśniki.

- To jest jedyna rzecz, którą możesz przyrządzić, a ja nie musiałabym się wzywać straży pożarnej. - powiedziała Serena zbliżając się do ukochanego.

Para spojrzała sobie głęboko w oczy. Byli w sobie zabójczo zakochani od momentu wyznania wzajemnej miłości. Ich uczucie nigdy nie ustało, ale pogłębiało się wraz z wiekiem. Małżonkowie zaczęli się zbliżać do siebie w celu zapieczętowania miłości, kiedy pomiędzy nimi wcisnęła się nastolatka.

- Hej. - przywitała się. - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

Rodzice uśmiechnęli się na widok Alex.

- Skarbie, cudownie, że jesteś. - oznajmił Ash. Przytulił swoją szesnastoletnią córkę kręcając ją kilka razy w powietrzu. Dziewczyna przez ten czas się śmiała.

- Śniadanie ci wystygnie. - zauważyła Serena widząc Pikachu łakomie patrzącego na posiłek.

Nastolatka zaczęła konsumpcję potrawy w towarzystwie rodziców oraz żółtej myszki, która dostała naleśnika od córki trenera. Atmosfera była bardzo przyjemna oraz rodzinna.

Po skończonym śniadaniu Alexandra postanowiła wyruszyć do profesora Oaka po pierwszego Pokemona. Dziewczyna czuła niesamowitą radość oraz niepohamowaną chęć stoczenia bitwy z początkującym trenerem. Musiała ostudzić swój zapał na krótki moment, ponieważ zauważyła poważny wyraz twarzy ojca.

- Coś się stało, tato? - zaniepokoiła się.

- Nic, skarbie. - powiedział. Położył rękę na prawym ramieniu dziewczyny. - Widzimy się na mistrzostwach Ligii Kanto.

- Tak. - odpowiedziała z wielkim uśmiechem na twarzy. 

Pożegnała się ze wszystkimi Pokemonami rodziców.

- Kocham Was! - krzyknęła. 

Po czym energicznie pobiegła przez swoją rodzinną Alabastię w stronę laboratorium profesora Oaka.

Na obrzeżach pięknego i spokojnego miasta Alabastia mieścił się domek profesora Garego Oaka. Mężczyzna od pewnego czasu zastępuję swojego dziadka będącego na zasłużonej emeryturze podejmując wszystkie obowiązki znanego naukowca. Rówieśnik Asha świetnie sobie radzi w nowym fachu poświęcając się badaniom zachowań Pokemonów, ich naturze oraz uszczęśliwianiu przyszłych trenerów wręczając im startery. 

Były rywal Ketchuma początkowo nie chciał zastąpić swojego dziadka w obowiązkach tłumacząc się ambitniejszymi planami we własnym zawodzie. Zamierzał zająć się wykopaliskami oraz badaniem wymarłych Pokemonów. Dopiero prośby jego syna otworzyły mu oczy na rzeczywistość. Gdyby zaczął podróżować po najróżniejszych regionach oraz spełniać się zawodowo nie miałby żadnego kontaktu z rodziną. Postanowił się osiedlić w Alabastii zostając profesorem w Kanto. W ten sposób zawsze miał przy sobie najbliższych.

Gary nie żałował podjętej decyzji. Stał z kubkiem gorącej kawy czekając na dwójkę pozostałych trenerów. Pierwszym, który zaczął swoją podróż wraz ze wschodem słońca to jego jedyny syn, Drake. Potomek wybrał za swojego towarzysza wodnego Squirtla. 

Cisza została przerwana przez wyraźny hałas dochodzący z podwórka. Usłyszał głośny huk otwieranych drzwi jakby osoba chciała wyrwać je z zawiasów. To wielkie wejście smoka spowodowało, że Gary podskoczył z przerażenia wyrzucając kubek za okno. Popatrzył za swoim napojem z wyraźnym smutkiem, ponieważ nie zdołał nawet wypić jednego łyka.

- Dzień Dobry. - przywitała się Alex. - Przyszłam odebrać swojego Pokemona. 

- Ketchum. - pomyślał profesor widząc młodą dziewczynę będącą żeńską wersją jego dobrego przyjaciela. 

Posłał jej delikatny uśmiech.

- Chodź. - zdecydował. - Zostały tylko dwa startery: trawiasty Bulbasaur oraz ognisty Charmander.

- Squirtla wybrał Drake. - domyśliła się. - Zawsze chciał mieć wodnego stworka za swojego najlepszego przyjaciela. W takim razie wybieram...

Dziewczyna długo zastanawiała się na tą ważną decyzją. Niestety wraz ze zbliżającą się datą odebrania własnego Pokemona zaczęła coraz bardziej panikować biorąc pod uwagę wszystkie czynniki. Najbardziej idealnym wydawał się jej Squirtle, który posiadał obie cechy pozostałych starterów: waleczność Charmandera i wierność Bulbasaura.

Bulbasaur jest Pokemonem o bardzo miłym oraz lojalnym usposobieniu. Szybko przywiązuję się do trenera i nie stwarza problemów w czasie treningu. Ma przewagę nad typem wodnym. Posiada dwa typy: trawiasty i trujący, co daję mu przewagę w starciu z liderem sali specializujący się w kamiennych Pokemonach,

Charmander jest spokojnym stworkiem przypominającym małą, pomarańczową jaszczurkę. Jego kolejne ewolucje należą do trudniejszych wymagających od trenera silnego charakteru. Pokemon ma przewagę na typem trawiastym. Należy do ambitniejszych stworków uwielbiających bitwy oraz nieznoszących porażek.

Alex zdecydowała się na startera. Profesor cierpliwie czekał na decyzję nastolatki robiąc sobie przy okazji kolejną kawę.

- Bulba...

- Biorę Bulbasaura! - wykrzyknęła zdyszana blondynka zabierając sprzed nosa zdezorientowanej nastolatce Pokeball z trawiastym stworkiem. - Byłam pierwsza.

Po kilku chwilach do córki Ketchuma dotarł ważny fakt. Został jej zwinięty słodki maluch przez jej największą rywalkę.

Camila Lynn jest odwieczną przeciwniczką Alex od podstawówki. Blondynka uważa się za lepszą z powodu wielkiej fortuny oraz sukcesu rodziców: ojciec został mistrzem w Johto, a mama zyskała sławę jako najlepsza koordynatorka w Hoenn. Wytyka osiągnięcia swojej rodzinki na każdym kroku przypominając światu co pięć minut, że zostanie najlepszą trenerką. 

Camila jest szesnastoletnią nastolatką z długimi blond włosami. Posiada błękitne oczy, prosty nosek oraz idealną cerę. Ubiera się w markowe ciuchy z wyższych półek. Zazwyczaj ma na sobie białą bluzkę, jasnoróżową spódniczkę oraz białe trampki. Nigdy nie rozstaję się ze swoją różową torbą.

Wokół  niej kręcą się adoratorzy marzący, aby chociaż ten ósmy cud świata poświęcił  im najmniejszą uwagę. Camila wybrała już sobie księcia na białym rumaku. Zakochała się po uszy w Drake'u Oaku. Chłopak całkowicie ignoruje zaloty blondynki, ponieważ nienawidzi zadufanych w sobie osób. Do tego syn Garego uwielbia spędzać czas z Alex, z którą zna się od najmłodszych lat. Camila widząc, że ta dwójka dobrze się dogaduję postanowiła uprzykrzać życie córce Ketchuma.

- Wyzywam cię na bitwę. - oznajmiła Camila stanowczo nie biorąc pod uwagę żadnego sprzeciwu.

- Nie mam Pokemona. - przypomniała jej wkurzona Alex nie mająca ochoty zniżać się do tak niskiego poziomu, aby walczyć z typową blondynką.

- Został Charmander. - pokazała na Pokeball leżący na biurku profesora. - On przypada Tobie lub kolejnemu trenerowi mający szybszy refleks niż ty. 

Szesnastolatka zacisnęła mocno pięści. Nienawidziła jak ktoś wytykał jej błędy zwłaszcza irytująca, nieznośna rówieśniczka o małym ilorazie inteligencji. Dziewczyna ochłonęła i spokojnym głosem oznajmiła:

- Wygram z Tobą bez najmniejszego problemu. 

Alex sprawnym ruchem wzięła Pokeball i pewnym krokiem wyszła z pokoju pozostawiając w nim osłupiałą Camilę. Blondynka zagotowała się ze złości.

- Zobaczymy. - wyszeptała ze złowieszczym uśmiechem na twarzy.

Po czym udała się na boisko treningowe znajdujące się za domkiem profesora.

- Kobiety! - westchnął. - Same z nimi problemy!

Stwierdził Oak wychodząc za Camilą w celu zobaczenia pierwszej bitwy nastolatek.

Hej :)

Jak się Wam podoba? 

Następny rozdział jeszcze w tym tygodniu :D